اثر ویتامین های E و C بر تمرین بدنی

• چکیده
• مقدمه
• ویتامین E
• ویتامین C
• صدمات عضلانی ناشی از تمرین و تغییرات همراه با سن
• نتیجه گیری

نوشته: ویلیام جی اونس (William J Evans)

چکیده

تمرین میزان تولید رادیکال آزاد اکسیژن و پروکسید شدن چربی ها را افزایش می دهد. تمرین بدنی شدید و سنگین می تواند در افرادی که آمادگی لازم را ندارند منجر به صدمات ناشی از اکسایش و آسیب عضلانی شود. از طرف دیگر انجام تمرین های هوازی سیستم دفاع آنتی اکسیدانی را با افزایش ضدجهش های سوپراکسیدی (superoxide dismutase) تقویت می نماید. هیچ اثر نیروزایی برای ویتامین های E و C به اثبات نرسیده است. تحقیقات نشان می دهد ویتامین E سبب افزایش میزان گردش نوتروفیل ها در افراد مسن ـ نه جوان ـ  که تمرینات برونگرا (eccentric) انجام می دهند، می شود. افزایش نوتروفیل منجر به افزایش میزان فعالیت کراتین کیناز در گردش می شود که نشان داده شده منجر به بهبودی سریعتر آسیب های عضلانی میشود. افزایش میزان دریافت ویتامین E با افزایش تحمل پذیری گلوکز و انسولین همراه است و نیز سبب بهبود سطوح لیپوپروتئین میشود. نتایج تحقیقات در آینده اثرات تلفیق تمرین بدنی با مصرف  ویتامین E و C و نتایج سلامتی بخش آن را نشان خواهد داد.

اصول درمان آسیب های حاد رباط ها

اصول پایه ای پیشگیری و درمان آسیب ها

برای پیشگیری و نیز درمان آسیب ها شناخت مکانیسم آسیب و دانستن آناتومی بافت ها و بیوشیمی ضروری به نظر می رسد. به طور کلی آسیب های بافت نرم تمایل به بهبود دارند، از طرف دیگر پاسخ های ترمیمی ممکن است بسیار کند باشد. هدف اصلی از هر نوع درمان بالا بردن کیفیت ترمیم از طریق تحریک بخش های سودمند به آسیب و تقلیل بخش های مضر آن است. برای مثال التهاب برای شروع پاسخ های ترمیمی مفید است ولی ادامه آن می تواند باعث درد و تورم شود. برای انتخاب بهترین شیوه درمان باید یک پیامد خوب برای هر آسیب تعریف کرد. برخی از شیوه های درمانی می توانند بخشی از روند ترمیم را تحریک نمایند، اما ممکن است عملکرد نهایی بافت را به خطر بیاندازند. برای مثال یک رباط می تواند در شرایط تحت کشش بهبود یابد اما کارآیی و استحکام اولیه خود را نخواهد داشت. بنابراین پیامد خوب برای یک رباط، علاوه بر رباطی ترمیم یافته رباطی سفت و محکم نیز هست.